• Góry
   
  
• Skałki
   
  

<< wstecz
 

Tatry 27.12.2009 - 02.01.2010

Kolejny Sylwester i kolejny wyjazd w nasze Tatry i byłoby prawie identycznie jak w roku ubiegłym, gdyby nie pewna mała atrakcja. Postanowiliśmy bowiem spędzić noc pod namiotem, przy okazji sprawdzić siebie i nasz sprzęt przed wakacyjną wyprawą na Elbrus.

Pierwszą noc po przybyciu spędziliśmy w schronisku na Hali Ornak, kolejną noc zaplanowaliśmy już 'gdzieś' w górze. A więc ze wszystkim co niezbędne wywędrowaliśmy przez Iwaniacką Przełęcz na grzbiet Ornaku (Suchy Wierch Ornaczański - 1832, Ornak - 1854, Zadni Ornak-Siwe Skały - 1867, Kotłowa Czuba 1840) Zawierucha niemiłosierna (a pomyśleć, że w dolinach zielono i iście wiosennie tej zimy). Tuż za Siwymi Skałami znaleźliśmy niemal idealne miejsce na biwak - osłonięty teren i w sam raz na 2 namioty, ale trochę za blisko szlaku. Idziemy więc dalej. Wstępnie planowaliśmy dojść do Raczkowej Przełęczy, ale w tym wietrze, który jeszcze bardziej potęgował uczucie chłodu, udało nam się zdobyć tylko Siwą Przełęcz, z której i tak musieliśmy się cofnąć. W rezultacie wybraliśmy pobliskie kotły po wschodniej stronie Kotłowej Czuby. Tutaj wiało znacznie słabiej, ale ciszy i tak nie było. Prężnie wzięliśmy się za rozbijanie namiotów, byle szybciej znaleźć się w jakimś w miarę ciepłym miejscu na przykład w naszych nowych (podobno super) śpiworach. Jeszcze herbata ze stopionego śniegu, woda do zalania liofilizatu (ziemniaki z czymś tam, ale nawet smaczne) no i coś na osłodzenie nocy w tym mrozie:) i już siedzieliśmy w śpiworach. Noc zapowiadała się bardzo długa. Trzeba jakoś doczekać do godziny 20.00, a potem próbować zasnąć. Po jakimś czasie przefiltrowana herbata dała znać o sobie. Długo zwlekaliśmy z podjęciem tej przykrej decyzji o wyjściu na zewnątrz, ale przyszedł w końcu moment, że nie mieliśmy już wyjścia i jedynym wyjściem z tej sytuacji było właśnie wyjście na zewnątrz. Plecaki w przedsionku namiotu pozostawione w celu osłonięcia przed nawiewaniem śniegu, nie spełniły jednak swojej funkcji. W przeciągu kilku chwil mieliśmy ślicznie uformowaną wielką zaspę, pod którą spokojnie leżały sobie nasze plecaki. W niedługim czasie zaczęło również nawiewać śniegu do wnętrza namiotu. Wszystko pokrywała, iskrząca w świetle czołówek, cieniutka warstwa zmrożonych igiełek. 'Na świecie hulały lute wichry, tocząc kłębowiskami śnieżnej zamieci, że raz po raz dygotały ściany' - jak pisał Reymont w powieści Rok 1794. Namiot smagany porywami wiatru raz kładł się, dotykając nas oszronionymi ściankami, raz stawał dęba i kołysał się na wszystkie strony, wydając przy tym dźwięki niczym z zaświatów. Łomocący namiot co chwilę wyrywał nas ze snu, przynosząc kolejne dziwne sny - z niecierpliwością czekaliśmy na świt.

Przyszedł długo wyczekiwany ranek i znowu trzeba było zmierzyć się z zimnem. Wygrzebywanie się z cieplutkich pieleszy, zajęło nam trochę czasu. Wszystko co było poza śpiworem, czyli wszystko oprócz nas, było 'ice' - herbata w termosie, nie wspominając o wodzie w butelce, gaz i co najtragiczniejsze - buty, rękawice. Zamarznąć jednak miało prawo, bo w namiocie było zaledwie 9 stopni poniżej zera. Z pomocą przyszły sprytne little hotties, włożone do butów nieco je rozgrzały i można było bez traumy założyć butki. O śniadaniu musimy zapomnieć, zamarzł też chleb, a i przecież herbaty też nie będzie jak zrobić.
Na zewnątrz czysty błękit nieba niczym nad lazurowym wybrzeżem, połyskujące w słońcu szczyty Starorobociańskiego, Błyszcza, Bystrej - pięknie, ale potwornie zimno.

Namiot nr 2, w którym spali Ania, Magda, Marta i Marek nie wytrzymał nocnej szarpaniny z wiatrem i 'lekko się zniekształcił'. Zawartość namiotu:) była jednak cała, zdrowa i zadowolona. Szybko zwinęliśmy cały ten nasz majdan i ruszyliśmy w stronę słońca tzn. ciepła czyli schroniska na Hali Ornak. Podsumowując tą naszą noc trzeba powiedzieć, że wszystko było OK, powiedzmy nawet, że jesteśmy twardziele:). Z zakupu śpiworów możemy być w pełni usatysfakcjonowani - sprawdziły się, było ciepło i sucho. Musimy natomiast zainwestować w specjalny, zimowy namiot, taki z kołnierzem, wówczas za rok może nie jedną noc lecz cały zaplanowany pobyt spędzimy pod namiotem, a na Elbrusie na pewno nie obudzimy się pod zaspą śnieżną.
Około godziny 12.00 jesteśmy już w schronisku. Jest gwarno i tłumnie czyli tak nie po naszemu. Lokujemy się więc na pięterku tutaj nie ma jadłodajni więc i 'futerkowych' turystów również. Rozkładamy wciąż jeszcze zmrożone rzeczy, robimy śniadanie zaraz potem obiad zakończony degustacją własnej roboty wina, rocznik 2009 z piwniczki Marty. Jedna butelka na 6 osób w zupełności wystarcza, by nas lekko otumanić:). Udaje nam się zdobyć miejscówki (oczywiście) w schowku na ziemniaki czyli osławionym pokoju dla VIP-ów. No i będziemy mieć temperaturę na plusie, co prawda nie za dużo, ale woda nie powinna zamarznąć:).


Rano ruszamy na Tomanową Przełęcz, skąd wdrapujemy się nielegalnie się na Suchy Wierch Tomanowy (1860). Pogoda znowu nieciekawa. Przy schronisku kropił deszcz, który w miarę osiąganej wysokości zamarzał, a na przełęczy sypał już śnieg i niemiłosiernie wiało, na szczycie było jeszcze ciekawiej tzn. zawierucha na całego.
Wieczorem nasze grono powiększyło się o Anię i Pawła.

W Sylwestra wybraliśmy się na Ciemniak (2096), szlakiem nieco dłuższym i bardziej mozolnym, ale za to bez większych trudności technicznych. Po mniej więcej godzinie drogi zieloną Doliną Kościeliską, skręcamy w prawo następnie Idziemy kilkaset metrów Ścieżką nad Reglami, po czym znaki czerwone odłączają się znowu w prawo, przekraczamy mostek i pniemy się ostro pod górę lasem, w nieco skalnym terenie. Droga jest na tym odcinku stroma i niezbyt wygodna. Po pewnym czasie ścieżka nieco łagodnieje i staje się węższa. Przez leśne prześwity odsłaniają się widoki m.in. na Halę Stoły. Mijamy niezbyt ładną łąkę i znów wchodzimy w las. Powoli robi się zimowo, tak jak to w grudniu w górach powinno być. Następny odcinek wyprowadza nas na grzbiet Adamicy.
Doskonały jest stąd widok na zachodnie zbocze Giewontu, które niczym nie przypomina śpiącego rycerza widzianego z perspektywy Zakopanego. Wkraczamy w piętro kosodrzewin i podchodzimy dość stromo do góry. Docieramy na Chudą Przełączkę. Tu dołącza szlak zielony z Doliny Tomanowej. Na przełęczy zatrzymujemy się na chwilę, przed nami ostatni odcinek szlaku na szczyt. Na powłoce chmur dostrzegamy bardzo widowiskowe widmo Brockenu, który to już raz? Pstrykamy zdjęcia, ale nawet najlepszy aparat nie jest w stanie uchwycić tego pięknego momentu w pełnej gamie barw.

Na szczycie zostajemy uraczeni bardzo ładnymi widokami na pofalowane i melancholijne Tatry Zachodnie i strzeliste wierzchołki Tatr Wysokich z Krywaniem na czele. Okoliczna panorama układa się w niemal bajkową mozaikę. Zostalibyśmy tutaj zapewne dłużej, ale przenikliwe zimno zmusza nas do zejścia. Poza tym Sylwester tuż, tuż - wypadałoby wziąć prysznic i włożyć świeże dresy:) Wieczorkiem dołączył do nas jeszcze Piotrek tak, że już w komplecie mogliśmy zacząć 'sylwestrowanie'.

Sylwester jak zwykle przedni, z zabawą niemal do samego rana, co prawda ludzi zdecydowanie mniej w porównaniu z latami poprzednimi, ale to żadna przeszkoda w dobrej zabawie.

Dzień posylwestrowy, nie należy do łatwych toteż wybieramy się 'lajtowym' szlakiem na Polanę na Stołach (1320).
Nazwa, wbrew pozorom, nie pochodzi od mebli, ale od sztołów, czyli sztolni dawnych kopalni rudy żelaza. Schodzimy Doliną Kościeliską, aż do Bramy Kraszewskiego, następnie idąc niebieskim szlakiem po około 40 minutach osiągamy Polanę na Stołach skąd roztaczają się wspaniałe widoki na Giewont, Czerwone Wierchy i grupę Hrubego Regla, których oczywiście nie widzimy bo widoczność jest zerowa.

W zabytkowych szałasach pasterskich stoi rozbitych kilka namiotów. No, im to na pewno w nocy nie wiało. Lokujemy się na chwilę w jednym z szałasów. Jemy, gadamy, gadamy, gadamy, poczym schodzimy tym samym szlakiem. Trochę robi się smutno, jak to zwykle ostatniego dnia przed wyjazdem...





Dodano: 2010-02-20